|
PARWOWIROZA
Parwowiroza czyli Canine Parvovirus. U zwierząt powyżej 8
tygodnia życia, parwowiroza przebiega jako zapalenie żołądka i jelit. Płeć,
rasa, wielkość i waga nie mają żadnego wpływu na zachorowanie. Do naturalnego
zakażenia dochodzi głównie przez układ pokarmowy (głównie poprzez kontakt z
kałem chorych zwierząt). Zakażenie: poprzez kontakt z chorym zwierzęciem, lub
jego wydalinami (wirus łatwo przenosi się poprzez przedmioty codziennego użytku
i odzież) Okres inkubacji choroby wynosi od 3 do 8 dni. Objawy pojawiają się
nagle. Początkowo są to uporczywe, męczące wymioty. Po około 24 godz. dołącza do
nich silna biegunka, początkowo szara, potem więcej niż u 50% przypadków krwawa.
Zwierzęta, u których nie wystąpiło krwawienie mają większe szanse na przeżycie.
Uporczywe wymioty i biegunka w ciągu kilku godzin
doprowadzają do krańcowego odwodnienia. Chore psy wykazują silne osłabienie,
leżą, nie reagują na otoczenie. Postępujące odwodnienie organizmu objawia się
utratą elastyczności skóry, zmatowieniem i wypadaniem sierści. Faktem jest, że
parwowiroza atakuje psy bez względu na wiek, płeć i rasę. Jednakże należy
podkreślić, że ponad 80% przypadków - to psy od 2 do 12 miesiąca życia.
Nie wolno zapomnieć też o prowadzeniu kuracji wodno - elektrolitowej
(uwzględniając kwasicę lub zasadowicę). Ze względu na możliwość zawikłania
choroby przez bakterie, niezbędne jest podanie antybiotyku o szerokim spektrum
działania. Szalenie istotnym punktem w pomyślnym rokowania choroby jest
odpowiednio szybka reakcja właściciela zwierzęcia. Trzeba pamiętać, że im
szybciej zgłosimy się do lekarza tym szanse na uratowanie psa są większe.
KORONOWIROZA
Koronowiroza to choroba psów - biegunka wywołana przez wirus korona (CCV).
Choroba objawia się brakiem łaknienia, osłabieniem psa oraz wodnistą biegunką,
często koloru żółto-pomarańczowego o mocnym, charakterystycznym zapachu.
Jednoczesna infekcja spowodowana wirusem korona oraz parwo wywołuje poważne
objawy prowadzące w większości przypadków do śmierci psa.
NOSÓWKA
Nosówka to
jedna z najgroźniejszych chorób zakaźnych psów. Zakażenie następuje poprzez
kontakt z wydzielinami (kał, mocz) i wydalinami ( ślina, wypływ z nosa i oczu)
chorego zwierzęcia, możliwe jest zakażenie pośrednie- poprzez przenoszenie
wirusa na ubraniu, rękach itp. Objawom nosówki towarzyszy podwyższenie
temperatury ciała, brak apetytu, wypływ z nosa i oczu - potem choroba może
rozwijać sie w kilku kierunkach :
-
- postać
jelitowa - wymioty, biegunka, osłabienie i odwodnienie zwierzęcia
-
- postać
oddechowa - kaszel, trudności w oddychaniu, zapalenie płuc
-
- postać
nerwowa - światłowstręt, napady padaczkowe,
niezborności, niedowłady, porażenia
-
- postać skórna
(najrzadsza) - nadmierne rogowacenie opuszek palców
stnieje tendencja do przechodzenia jednej postaci w drugą i współistnienia
objawów. Choroba ta charakteryzuje się dwufazowym wzrostem temperatury
wewnętrznej. Późniejsze objawy to zapalenie oskrzeli i płuc, zapalenie żołądka i
jelit,
biegunka oraz wymioty. W przebiegu choroby występują komplikacje ze strony
układu nerwowego. Śmiertelność jest bardzo wysoka.
CHOROBA RUBARTH'
A
Choroba Rubartha to zakaźne zapalenie wąoby p (chorba Rubartha) - choroba zakaźna psów
wywołana prenowi typ 1 . Choroba rozwija się bardzo szybko i może
dodzić do śmierci psa w przeciągu jednej doby. Zakażenie: poprzez kontaky z
chorym zwierzęciem, lub jego wydalinami i wydzielinami. Objawy choroby to wysoka
gorączka, wymioty, biegunka, drgawki i czasami żółtaczka. Może występować
łącznie z nosówką.
KASZEL KENNELOWY
Kaszel kennelowy
adenowirus typ 2 (CAV-2) wywołuje głównie infekcje układu oddechowego, objawia
się nieżytem gardła, oskrzeli, stanem zapalnym migdałków oraz zapaleniem płuc.
Również wirus parainfluenzy jest uznawany jako czynnik wywołujący kaszel
kenelowy. Pierwszym objawem choroby jest suchy, spazmatyczny kaszel, który może
utrzymywać się przez wiele tygodni.
LEPTOSPIROZA
Leptospiroza
canicola
- jeden z najczęściej występujących serotypów leptospir,
rozprzestrzeniający się na drodze bezpośredniej wśród u psów. Leptospira
canicola wywołuje tyfus psi, zwany również chorobą sztutgardzką. Leptospiry
umiejscawiają się w nerkach. Typowe objawy to znaczne pragnienie, wymioty,
biegunka ze skrzepami krwi.
Leptospira icterohaemorrhagiae - wywołuje żółtaczkę zakaźną zwaną również
chorobą Weila. Żółtaczka zakaźna objawia się utratą apetytu, wymiotami,
podwyższoną temperaturą ciała. Leptospiry osiadają w wątrobie wywołując zmiany
zapalne, uszkadzają miąższ wątroby i prowadzą do żółtaczki.
BORELIOZA
Borelioza zwana
chorobą z Lyme jest to choroba przenoszona przez kleszcze. Występuje zarówno u
ludzi jak i zwierząt. Borelioza u psów objawia się powracającym zapaleniem
stawów kończyn przednich i tylnych. Choroba jest bardzo trudna w diagnozowaniu,
dlatego tylko szczepienie daje możliwość pełnego zabezpieczenia psa. Ostatnie
badania wykazały obecność bakterii Borellia u 75% badanych kleszczy. Choroba ta
czasami daje objawy niesfoistego zapalenia stawów, pies kuleje i nie reaguje na
leczenie p/zapalne i p/ bólowe
WŚCIEKLIZNA
Wscieklizna
jest niezmiernie ostrą i zawsze śmiertelną chorobą zakaźną, atakującą ośrodkowy
układ nerwowy. Wrażliwy jest też na działanie większości środków
dezynfekujących, Pamiętajmy o tym, że wścieklizna jest w dzisiejszych czasach
jedną z nielicznych chorób, która ma stuprocentową śmiertelność osobników, które
uległy zakażeniu. Dotyczy to zarówno ludzi jak i zwierząt. Do zakażenia
wścieklizną dochodzi na ogół wskutek pogryzienia przez chore zwierzę. Zakażenie
możliwe jest poprzez kontakt ze śliną chorego zwierzęcia i uszkodzonej skóry lub
błon śluzowych zdrowego osobnika.
ZAPALENIE UCHA
Jeśli pies staje się nadpobudliwy, zaniepokojony, mocno potrząsa głową, to być
może cierpi na zapalenie zewnętrznego przewodu słuchowego (otitis externa).
Najczęściej są to zapalenia na tle bakteryjnym, drożdżakowym bądź alergicznym.
Zależnie od formy schorzenia i od temperamentu zwierzęcia, chore psy mogą się
różnie zachowywać. Jedne są nadpobudliwe, zaniepokojone, chodzą z konta w kąt,
mocno potrząsając głową (tzw. "trzepanie uszami"), inne szukają zacisznego
miejsca, są smutne i apatyczne. Chore psy mają podwyższoną ciepłotę okolicy
nasady małżowiny usznej. Miejsce to jest wrażliwe na dotyk, podczas badania
zwierzę protestuje, broni się i trzepie uchem. W niektórych przypadkach psy
przechylają głowę na stronę chorego ucha. Podatne są psy zwisłouche Przewód
słuchowy jest u nich słabo wietrzony i w związku z tym przeważnie stale
wilgotny. W takich warunkach drobnoustroje chorobotwórcze mają idealne warunki
do namnażania się, szczególnie gdy właściciel zwierzęcia zaniedbuje zabiegi
pielęgnacyjne. Dlatego ważne są systematyczne zabiegi pielęgnacyjne.
PRZEPUKLINA
PĘPKOWA
Przepuklina pępkowa hernia umbilicalis najczęściej
spotykana przepuklina i najmniej grozna. Ściśle biorąc nie jest to przepuklina,
a jedynie wciśnięcie sie tkanki tłuszczowej lub części otrzewnej do pierścienia
pępkowego. Tylko wyjątkowo sa one większe niz wiśnia czy orzech włoski.
DYSPLAZJA
Dysplazja biodrowa w skrócie "HD" (od
ang. hip displasia) potocznie "dysplazja". Jest to schorzenie stawow ,
cześciowo dziedziczne, występujące u wszystkich ssaków. Etologia tego
schorzenia nie jest do końca poznana. Wrodzony charakter tego procesu nie jest
do końca okresleniem, gdyż zwierzęta rodza sie z normalnymi stawami, a
rozluznienie pojawia sie w okresie intensywnego wzrostu szczenięcia. Intensywna
podaż wapnia i energii w okresie wzrostu moze prowadzić do rozwinięcia się
dysplazji u psów predysponowanych do tej choroby. Przyczyną bezpośrednią jest
brak rownowagi miedzy wzrostem kości , a silą otaczających je mieśni i wiązadeł.
Staw
biodrowy (przedstawiony na lewym zdjęciu powyżej) składa się z kuli /głowa kości
udowej/, który znajduje się na końcu kości udowej i gniazda/panewki. Głowa kości
udowej jest dopasowana i wchodzi w panewkę, łącząc w ten sposób tylną kończynę z
miednicą. Połączenie to jest utrzymywane poprzez bardzo silne więzadła oraz
torebkę jak również są otaczane przez mięśnie otaczające staw biodrowy.
Z lewej strony (lewego zdjęcia)
przedstawiony prawidłowy staw biodrowy natomiast z prawej staw dysplatyczny. O
dysplazji mówimy wówczas gdy następuje nieprawidłowy rozwój... U szczeniąt
dotkniętych tą chorobą występuje nieproporcjonalny rozwój kości w stosunku do
mięśni, a mięśnie w tym wypadku są luźniejsze oraz słabo rozwinięte przez co nie
są w stanie dać oparcia, aby przytrzymać otaczający staw biodrowy. W czasie gdy
szczenię rośnie główka kości udowej nie jest w stanie układać się w naturalny
sposób w panewce i się luzuje ponieważ mięśnie jej nie przytrzymują. Kości
młodych osobników sa bardzo miękkie co powoduje, ze głowa kości udowej ulega
wypaczeniu przez co nie pasuje juz do panewki. Panewka sie zmniejsza i główka
kości już nigdy nie będzie współgrała ponieważ staje sie coraz bardziej płytka
oraz ulega mikroskopijnym pęknięciom. Przez to wszystko tworzy sie tam zapalenie
stawów, które powoduje ból co ma ogromny wpływ na psa ponieważ to powoduje ból,
sztywność a co za tym idzie pies kuleje.
Mam nadzieje , że udało mi sie to dobrze wytłumaczyć
Objawami zwyrodnienia są niechęć do ruchu, chwiejny i sztywny chód, duże
trudności ze wstawaniem, zaniki miesni kończyn tylnych , kulawizny z brakiem
poruszania sie wlącznie. Objawy mogą pojawić sie w każdym wieku.
Aby rozpoznać czy pies cierpi na dysplazje należy zrobić badanie RTG
przez doskonałego radiologa - specjalistę , który ma prawo orzekania o
dysplazji. Jeśli badania taki stan rzeczy potwierdzą trzeba będzie podjąć
decyzję co do operacji i jej metody. Wybór metody uzależniony jest od wielu
czynników.
Związek Kynologiczny w Polsce nie wymaga takich badań w stosunku do rasy mops
czy buldog francuski. Jednak w innych rasach (gdzie są wymagane takie badania)
są wytypowani uprawnieni lekarze weterynarii do ich odczytu, gdyż trzeba dobrego
fachowca w tej dziedzinie, aby dobrze odczytał i opisał takie zdjęcie. Badania w
kierunku: dysplazji biodrowej - skala wyników badań:
HD A - stawy wolne od dysplazji, idealne
HD B - stawy nieidealne, ale wolne od dysplazji
HD C - stawy z lekka dysplazja
HD D - stawy ze średnia dysplazja
HD E - stawy z ciężka dysplazja
*** Pies pierwsza pomoc w nagłych wypadkach
***
WYPADKI
KOMUNIKACYJNE
Podczas wypadków komunikacyjnych najczęściej dochodzi do urazów głowy i kończyn.
W przypadku urazów głowy zwykle występuje krwotok z nosa i/lub z pyska. Jedyną
metodą zahamowania krwawienia jest schłodzenie okolicy, która uległa uszkodzeniu
(najłatwiej zastosować kompresy z zimnej wody, ale najlepiej obłożyć uszkodzone
miejsce okładami z drobno pokruszonego lodu). Zwierzę z takim urazem
transportujemy z głową opuszczoną w stosunku do reszty ciała. Dzięki temu, jeśli
pies straci przytomność, unikniemy ryzyka zachłyśnięcia krwią. Jeżeli
zwierzę doznało urazu okolicy miednicy i kończyn tylnych, przenosimy je,
podkładając ręce pod klatkę piersiową. Jeśli pies jest niewielki, niesiemy go
tak, aby tylna część tułowia swobodnie zwisała, natomiast dużego psa najlepiej
jest przeciągnąć na sztywne prowizoryczne nosze (gruba deska, płyta spilśniona
itp., ewentualnie mocno naciągnięty koc, kurtka). Nie wolno podnosić ani
podtrzymywać psa za tę część ciała, która doznała obrażeń.
ZŁAMANIA
Deformacje kształtu ciała czy widoczne odłamy kostne świadczą o złamaniu.
Uszkodzonych kończyn nie wolno nastawiać. Należy je natomiast unieruchomić,
podkładając np. gruby patyk. Usztywnienie przymocowujemy bandażem, można też
wykorzystać paski czystej tkaniny. W ten sposób zminimalizujemy ryzyko powstania
dalszych przemieszczeń. Generalna zasada postępowania przy urazach
kostnych to niepodawanie środków przeciwbólowych! Dla psa ból uszkodzonej
okolicy ciała jest jedynym sygnałem, że coś jest nie w porządku. Zdarza się, że
po wypadku pies ucieka z feralnego miejsca. Zachowanie takie nie oznacza, że
zwierzę jest zdrowe i nic mu się nie stało. Objawy urazów mogą pojawić się po
minięciu szoku! Trzeba się liczyć z tym, że mogło dojść do obrażeń wewnętrznych.
Psa należy uważnie obserwować przez kilka dni. Bladość spojówek czy błony
śluzowej jamy ustnej, powiększenie objętości jamy brzusznej mogą być wynikiem
krwotoku wewnętrznego. Trudności z oddychaniem, duszność, powiększenie rozmiarów
klatki piersiowej mogą świadczyć o uszkodzeniu płuc, o odmie pourazowej czy
pęknięciu przepony. W tym ostatnim przypadku psy często przyjmują pozycję
siedzącą, co zmniejsza duszności.
Wymioty, drgawki, zaburzenia świadomości, zaburzenia koordynacji ruchów to
objawy uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. Częstym następstwem
wypadku komunikacyjnego jest uszkodzenie pęcherza moczowego. Dlatego też trzeba
uważnie obserwować sposób, w jaki pies oddaje mocz oraz barwę moczu.
RESUSTYTACJA PSA
Jeśli
pies nie oddycha (a my tego nie wiemy na 100%) musimy przyłożyć głowę do jego
klatki piersiowej i sprawdzić czy pracuje serce - jest to łatwiejsze jeśli
posiada się najzwyklejszy stetoskop dostępny w śmiesznej cenie 15 zł za sztukę.
Jeśli serce psa pracuje ale on nie oddycha należy rozpocząć reanimację
usta-nos(w przypadku psa powinien on leżeć z szyją wyciągnięta - nie stanowi to
problemu bo jego mięśnie są zwiotczałe). Otwieramy psu pysk i usuwamy wszelkie
ciała obce w tym również ślinę i pozostałe wydzieliny. Przy wypadkach
komunikacyjnych pies ma najczęściej uszkodzony nos, wtedy reanimacja
przeprowadzona powinna zostać bardziej szczegółowo i delikatnie ze szczególnym
zwróceniem uwagi na język, gdyż w takim przypadku pies zacznie oddychać przez
pysk. Trzymamy psa z wyprostowaną szyją, dłońmi otaczamy jego nos i
oddychamy prosto w nozdrza przez około 3 sekundy. Obserwujemy ruchy klatki
piersiowej! Ona musi się unieść, jeśli nie uniesie się, znaczy to, ze reanimacja
przebiega nieprawidłowo. Robimy powtórkę, ewentualnie gdy klatka piersiowa unosi
się, wstrzymujemy wdechy przez 2 sekundy i powtarzamy serię 3 wdechów. Jeśli
serce psa pracuje reanimujemy psa do skutku, podobnie jest z człowiekiem, nie
wolno przerywać resuscytacji do momentu pojawienia się fachowej pomocy! Jeśli
serce psa przestaje pracować, natychmiast przystępujemy do masażu zewnętrznego:
kładziemy dłoń zaraz za łokciem psa leżącego na PRAWYM boku. Podobnie jak przy
masażu serca u ludzi na dłoń kładziemy drugą dłoń i dociskamy w DÓŁ w kierunku
głowy. TAKI RUCH POMPUJE KREW Z SERCA DO MÓZGU! Powtarzamy taki masaż 6 razy z 1
sekundowymi przerwami (serce psa bije szybciej niż ludzkie), po serii uciśnięć
wracamy do jednego wdechu usta-nos, po czym natychmiast znów masujemy serce psa.
Nie należy się przejmować , że ucisk jest zbyt mocny, czy poczujemy pod dłońmi
pękające żebra (to normalne nawet u ludzi i jak najbardziej prawidłowe, bowiem
żebra stanowią swoistego rodzaju "klatkę" dla serca i organów wewnętrznych, więc
aby je ratować trzeba zniszczyć tą "klatkę") u dużych ras np. owczarków, ucisk
taki powinien i musi być dosyć silny aby ta krew z serca przepłynęła do mózgu!
Masaż serca prowadzimy minimalnie 10 minut, ale jak juz napisałam wcześniej, nie
wolno pozostawić pacjenta bez sztucznej wentylacji czy masażu serca do momentu
przybycia fachowców.
MASAŻ SERCA
Masaż psiego serca. Podczas masażu serca
psa
układamy płasko na prawym boku i kładąc ręce na żebrach za łokciem, naciskamy ją
mocno, robiąc 5-sekundowe przerwy po serii 6 uciśnięć. Masaż ten wykonujemy
przez 5 minut lub do chwili przywrócenia akcji serca.
PROBLEMY Z ODDYCHANIEM
Jest kilka przyczyn powodujących trudności w oddychaniu: pies ma na przykład
zbyt ciasną obrożę albo jakiś przedmiot utknął mu w gardle i blokuje przepływ
powietrza do płuc. Inne przyczyny to porażenie prądem, podtopienie, atak serca
lub obrażenia klatki piersiowej. Gdy tylko zauważysz, że pies ma problemy z
oddychaniem, spróbuj oczyścić mu drogi oddechowe. Jeżeli to konieczne, zastosuj
sztuczne oddychanie, upewniwszy się przedtem, że pies nie został otruty.
USTANIE ODDECHU
Najpierw otwórz psu pysk, złap język i wysuń go do przodu, aby nie blokował
gardła. Usuń wszystko z pyska, w tym śluz lub krew. Jeżeli pies ma obrożę,
zdejmij ją. Gdy zauważysz w gardle jakiś płyn (na przykład z powodu
podtopienia), podnieś psa za tylne łapy, tak, aby łeb był w dole, i trzymaj tak
przez jakieś 15-30 sekund. Jeżeli pomimo zabiegów pies nadal nie oddycha,
rozpocznij sztuczne oddychanie.
1. Postępuj dokładnie według poniższych wskazówek: Zamknij psu pysk, potem
obejmij ustami jego nos i wdmuchuj powietrze, aby wtłoczyć je do płuc
zwierzęcia.
2. Obserwuj, czy klatka piersiowa psa się porusza.
3. Powtarzaj te czynności z częstotliwością około sześciu razy na minutę. Zanim
pies zacznie samodzielnie oddychać, może upłynąć nawet 30-60 minut.
TONIECIE
Tonącego psa trzeba jak najszybciej
wyciągnąć z wody i sprawdzić czy oddycha. Jeżeli zwierzę oddycha, należy je
ułożyć tak, aby jego głowa znajdowała się niżej niż klatka piersiowa. W
przypadku gdy oddychanie i akcja serca zostały zatrzymane trzeba przystąpić do
reanimacji.
SZOK POURAZOWY
Jeżeli Twój pies brał udział w wypadku lub był chory przez dłuższy czas, może
doznać szoku. Oznaki szoku to: słabość, omdlenia, śpiączka, dłuższa utrata
przytomności, bladość śluzówek pyska, warg lub powiek, zimna skóra i łapy,
szybki i słaby puls (nawet 140 uderzeń na minutę), przyspieszony oddech (ponad
40 oddechów na minutę), pusty wzrok i rozszerzone źrenice. Aby wyprowadzić psa z
szoku, przede wszystkim owiń go grubym pledem lub ręcznikiem, by w ten sposób
zapobiec utracie ciepła. Nie podnoś psa, jeżeli podejrzewasz, że może mieć
złamania kości lub obrażenia narządów wewnętrznych. Postaraj się, aby drogi
oddechowe były drożne. Jeśli pies jest nieprzytomny, trzymaj jego głowę możliwie
nisko, najlepiej poniżej reszty ciała. Utrzymuj krążenie krwi przez masaż
kończyn jedynie wtedy, gdy masz pewność, że nie są one złamane lub uszkodzone.
Pamiętaj! Jeśli doszło do wypadku, natychmiast wezwij weterynarza albo sam
zawieź psa do najbliższej lecznicy weterynaryjnej. Postępuj tak nawet wtedy, gdy
obrażenia wydają Ci się niegroźne i wymagające tylko Twojej interwencji.
UDAR CIEPLNY
Jeżeli u psa występuje którykolwiek z poniższych objawów, może to oznaczać, że
doznał udaru termicznego: ciężkie dyszenie, chwytanie powietrza, niepewny chód z
powodu zawrotów głowy, pokładanie się lub omdlenia, trudności ze wstawaniem,
utrata przytomności. Jeżeli podejrzewasz, że pies ma udar cieplny, natychmiast
zabierz go ze słońca w cień lub do zimnego pomieszczenia, najlepiej
klimatyzowanego. Daj mu trochę wody do picia.
NIE WOLNO ZLEWAĆ PSA WODĄ! Podstawowy błąd, może dojść do wstrząsu i
serce nie wytrzyma. Chłodzimy psa mokrymi ręcznikami, często zmienianymi, po
kilkunastu minutach możemy lekko polać kark psa chłodną wodą, można również
moczyć w wodzie łapy, tak do kostek. Wiadomo od razu weterynarz.
Ręcznikami przykrywamy psa nawet kilka do kilkunastu godzin. Mierzymy
temperaturę, ale wcale unormowana temperatura nie musi świadczyć, że koniec
walki. Pies może wymiotować, dopiero jak odzyska wigor, znaczy, że jest wszystko
OK.
OZIEBIENIE
Po silnym oziębieniu, na przykład kąpieli w przeręblu, należy psa rozgrzać.
Dobrze działa wówczas ciepła kąpiel i suszenie suszarką. Jeśli nie ma po temu
warunków, trzeba psa wytrzeć i ciepło okryć.
ODMROZENIE
Na odmrożenia narażone są psy
pozostawione długi czas w temperaturze otoczenia poniżej zera stopni.
Najczęściej tego rodzaju uszkodzeniom ulegają peryferycznie położone części
ciała tj. uszy, ogon, palce, oraz moszna. Skóra w miejscu odmrożonym jest zimna,
blada i traci czucie.
W przypadku, gdy pies jest mokry należy go osuszyć i owinąć w koc. Odmrożone
części ciała dobrze jest ogrzać w kąpieli (woda lekko ciepła).
Uwaga: kąpieli w gorącej wodzie (o temperaturze ok. 40 stopni) nie wolno
stosować w żadnym wypadku!
Gdyby doszło do złuszczania naskórka, można zastosować krem z antybiotykiem.
Jeżeli mimo udzielonej pomocy skóra pozostaje blada, zimna i niewrażliwa na
dotyk - trzeba skonsultować się z lekarzem weterynarii.
POPARZENIE
- Polewamy poparzone miejsce przez kilka do kilkunastu minut strumieniem
chłodnej wody.
- Przekazujemy pacjenta pod opiekę lekarza weterynarii.
KONWULSJE
Pies może doświadczać zarówno pojedynczych, zwykle dwu- lub trzyminutowych
konwulsji, które nie powinny się powtórzyć przez następne 24 godziny, jak i
drgawek trwających długo. Ten drugi rodzaj jest o wiele groźniejszy i wymaga
natychmiastowej konsultacji z weterynarzem. W przypadku długotrwałych konwulsji
należy przed przybyciem weterynarza delikatnie przytrzymać psa, owijając go
ręcznikiem, aby nie zrobił sobie krzywdy. Nie dotykaj go i nie zbliżaj rąk do
jego pyska, ponieważ możesz zostać pogryziony. Pojedyncze konwulsje również
wymagają konsultacji z weterynarzem, zwykle jednak nie są tak poważnym
problemem.
Pamiętaj! Nawet, jeżeli pies wydaje się zdrowy po udzieleniu mu pierwszej
pomocy, warto skontrolować jego stan u weterynarza, aby upewnić się, że nic mu
już nie zagraża.
KRWAWIENIE
Jeżeli Twój pies się zranił, a krwawienie nie ustaje samoistnie i trwa dłużej
niż pięć minut, musisz samodzielnie zatamować krwotok. Przy użyciu czystej
szmatki lub czegokolwiek, co masz pod ręką, uciśnij bezpośrednio krwawiącą ranę.
Jeżeli krew przecieka przez opatrunek, użyj grubszej warstwy materiału. Gdy nie
masz innej możliwości, spróbuj ucisnąć ranę choćby własną dłonią. Postaraj się
znaleźć punkt położony między raną a sercem psa, ale znajdujący się jak
najbliżej urazu, w którym można docisnąć naczynie krwionośne do kości – tylko w
ten sposób uda się zatamować krwotok. Używaj płaskich części palców, nie kciuka
lub opuszków.
OCZY
Wydzielina z oka jest u psów i
to w sumie normalne . Pytanie zasadnicze: czy to co się wydziela jest ropą czy
jest nasilony wypływ, czy to tylko śpioszki co jest normalne po spaniu itp.
Nieraz właściciele są przewrażliwieni na punkcie swoim podopiecznych. Z oczami
na pewno nie można zwlekać jak cos sie dzieje, ale... może to co jest jest w
sumie normalne...wiec wszystko zależy jak to wygląda i czy jest nasilone. Oczki
łzawią jedne mniej , inne więcej na ogół nie trzeba się tym przejmować
póki nie ma: zaczerwienienia, pieczenia, gęstej wydzieliny brzydko pachnącej
(ropy). Okres zimowy, wietrzny temu sprzyja.. Oczy mopsów są dość duże i przez
to narażone na wiatr, pyłki itp. Porównać można każde inne oczka - sa jakby
schowane w twarzy czy ludzkiej czy psiej. Tylko oczy psów takich jak mops, czy
niektórych bulw są takie duże i właśnie przez to narażone. Nie wolno niczym
smarować , zakraplać itp. tylko przecierać suchym wacikiem do demakijażu czy
chusteczką, miękką bawełnianą - kropelki zostawmy na później gdy pies naprawdę
będzie tego potrzebował. Bo jak przyjdzie taka sytuacja to co wówczas pomoże?.
Najczęściej występujące choroby oczu to...więcej
SKALECZENIE OKA
Bieganie po krzakach, kopanie w piasku, zadrapania od kota itp., są tylko małym
przykładem możliwości skaleczenia oka. Gwałtowne działanie na oko często
powoduje opuchnięcia, które uniemożliwiają zamknięcie oka. Krwawienia rozpoznaje
się po skrzepach w gałce ocznej albo po płynącej krwi. Drzazgi, piasek, nasiona
albo inne ciała obce w oczach, rozpoznać można po ich zaczerwienieniu, silnym
łzawieniu, mruganiu, wrażliwości na światło, ewentualnych obrzmieniach w okolicy
powiek, jak też ciągłym pocieraniu danego oka. Takie widoczne objawy bólu i brak
apetytu należą do typowych symptomów. Pierwsza pomoc jest uzależniona od
rodzaju skaleczenia. Psa powinno się umieścić w ciemnym pomieszczeniu, starając
się zapobiec uszkodzeniu rogówki przez drapanie lub obcieranie jej przez psa.
Ewentualnie należy założyć prowizoryczny kołnierz na szyję. Jeśli pies nie może
zamknąć oka, trzeba je koniecznie zwilżyć, aby nie doszło do wyschnięcia i
poważnych uszkodzeń. Dobrze do tego nadaje się sterylny fizjologiczny roztwór
soli kuchennej, osiągalny w każdej aptece, a w przypadku jego braku czysta woda.
Otwarte oko należy zwilżyć lejąc płyn z góry, bez uciskania na nie.
Chłodzenie uszkodzonego oka jest zawsze dla niego korzystne. Krwawienia zostają
przez to szybciej zatrzymane, a obrzmienia ustają. Jeśli oko krwawi, należy
obłożyć je kompresem albo opatrunkiem. Natomiast, gdy dostały się do niego ciała
obce i nie ma w pobliżu weterynarza, można spróbować wypłukać je czystą wodą lub
roztworem soli kuchennej. Najłatwiej zrobić to przy użyciu jednorazowej
strzykawki, kierując niezbyt silny strumień bezpośrednio do oka. Należy przy tym
uważać, aby wypłukiwana ciecz nie dostała się do oka zdrowego.
W żadnym wypadku nie powinniśmy zabierać się za wyciąganie z oka odłamków
o ostrych brzegach. Za to zabrać może się jedynie fachowiec. Gdy dojdzie do
takiego zdarzenia trzeba szybko skontaktować się z weterynarzem, opisując już
podczas rozmowy telefonicznej co się stało. Nawet, gdy jesteśmy sami w stanie
pomóc psu, kontakt z weterynarzem jest konieczny, gdyż musi on ustalić dalsze
leczenie. Nie kontaktując się z lekarzem ryzykujemy poważne uszkodzenie oka,
które szybko może doprowadzić do zapalenia i utraty wzroku.
CIAŁO OBCE W OKU
Oczy psa są narażone na różnego rodzaju uszkodzenia, często są to ciała obce,
które mogą dostać się do oka powodując jego łzawienie. Dzięki temu małe ciała
obce zostają same wypłukane. Jeżeli ciało obce tkwi w oku pies wskutek bólu
drapie oko bądź trze głową o podłogę. Powieki są kurczowo zaciśnięte. Aby
móc usunąć tkwiący w oku przedmiot należy silnie przytrzymać głowę psa i
rozewrzeć powieki. Niekiedy udaje się usunąć obce ciało rogiem czystej
chusteczki. Jeżeli to się nie uda należy przepłukać oko przegotowaną wodą za
pomocą strzykawki lub gumowej gruszki i ponownie próbować usunąć tkwiące ciało
obce. W przypadku gdy nasze zabiegi nie przynoszą rezultatu trzeba zabrać psa do
weterynarza.
CIAŁO OBCE W UCHU
Ciało obce, które dostało się do przewodu słuchowego będzie powodowało takie
objawy jak: potrząsanie głową , drapanie chorego ucha , przechylanie głowy
na jedną stronę . Aby je usunąć należy mocno przytrzymać głowę psa, oświetlić
przewód słuchowy i wyjąć ciało obce używając do tego celu wacika. Często obcy
przedmiot znajduje się w wydzielinie zalegającej w uchu, i można go usunąć razem
z nią.
UKĄSZENIE
Jeśli
nastąpi ukąszenie przez jadowitego gada należy odkazić miejsce i założyć opaskę
uciskową na szerokość dłoni przed raną, od strony serca, by zapobiec
rozprzestrzenianiu się jadu. Kontaktujemy się z lekarzem weterynarii, udzielając
mu informacji o tym jak wyglądało zwierzę będące sprawcą ukąszenia.
UŻĄDLENIE
Jeżeli nastąpi użądlenie i
okaże się, że zostało żądło, to wyjmujemy je. Odkażamy ranę. Dla złagodzenia
bólu robimy zimny okład lub stosujemy preparaty gotowe np. Fenistil żel. Jeżeli
zwierzę wykazuje objawy uczulenia, tzn. silny obrzęk, wysypkę, silny świąd czy
zaczerwienienie skóry, konieczna jest wizyta u lekarza weterynarii.
ZADŁAWIENIE
W przypadku zadławienia musimy
przede wszystkim usunąć jego przyczynę. W tym celu trzeba sprawdzić, czy w
pysku nie znajduje się jakieś ciało obce i postarać się je wyjąć.
Wyciągnięcie języka z pyska może odsłonić tkwiący tam przedmiot, który należy
usunąć, używając szczypiec lub palcami. Jeżeli to nie pomoże, a mamy do
czynienia z małym psem należy unieść go za tylne nogi do góry i potrząsnąć nim
kilkakrotnie. W przypadku gdy zwierzę nie oddycha przystępujemy do reanimacji.
ZATRUCIE
Psy często ulegają zatruciom, z których wiele kończy się śmiercią. Najczęściej
zdarza się to, gdy mają dostęp do substancji chemicznych używanych w domu lub
ogrodzie. Pies może też zatruć się, ogryzając niektóre rośliny doniczkowe, np.
asparagus, poinsecję czy popularną w okresie Bożego Narodzenia gwiazdę
betlejemską, albo racząc się w ogrodzie ostróżką, narcyzem lub konwalią,
rabarbarem z grządki lub gałązkami cisa. Roślin trujących jest znacznie więcej
niż wymieniłam. Kłopot w tym, że rzadko wiemy, czym zatruł się pies. Trzeba
podać mu rozpuszczony w wodzie węgiel i pędzić do weterynarza. Jeśli wiemy lub
podejrzewamy, jaki jest powód zatrucia, to warto zabrać próbkę ze sobą; ułatwi
to lekarzowi podjęcie właściwego leczenia.
ZATRUCIE TRUTKĄ NA SZCZURY
Nagłe wystąpienie, szeroko pojętych objawów niestrawności jak wymioty, biegunka;
z innych objawów - ogólna apatia, silne odwodnienie, bladość błon śluzowych,
niechęć podnoszenia się, silne osłabienie, przy próbie chodzenia zataczanie się,
może wskazywać, że nastąpiło zatrucie. Szybkość działania może być decydująca o
życiu psa. Jeżeli nie znamy bezpośredniej przyczyny takiego stanu rzeczy ale
wiemy że "coś" zjadł, należ wywołać wymioty. Z domowych sposobów sugeruję podać:
musztardę; łyżeczkę soli kuchennej; kwas kapuściany, oczywiście rozdzielnie.
Można próbować spowodowanie wymiotów poprzez włożenie palca głęboko do gardła. W
przypadku substancji żrącej celowe może być podanie mleka. Możliwie najszybszy
kontakt z lekarzem weterynarii może okazać się receptą na szczęście.
Spośród groźnych dla życia psa substancji, dość powszechnych, gdyż występują one
w trutkach na szczury, zwracam uwagę na Kumarynę oraz Tal. Zatrucie
Kumaryną objawia się ogólnym osłabieniem psa wynikającym m.in. z osłabienia
czynności serca. Typowe są zaburzenia krzepnięcia krwi. Następują wylewy
podskórne, jelitowe oraz krwawienie z dróg moczowych, nosa jak również wymioty.
Postępujące osłabienie psa, coraz słabsza akcja serca i zatrzymanie krążenia
krwi w krótkim czasie prowadzi do śmierci. Pomoc: możliwie najszybsze
podanie środków wymiotnych, przeczyszczających oraz witaminy K. Skontaktować się
z lekarzem weterynarii.
ZATRUCIE TALEM
Tal jest substancją bez smaku i bez zapachu. Nie ulega w organizmie rozkładowi.
Oznacza to, że groźne dla życia i zdrowia psa jest zjedzenie nie tylko trutki
ale również zatrutego gryzonia. Objawy zatrucia to wymioty, biegunka, bóle
brzucha. Ta manifestacja nie musi wystąpić jeżeli pies zjadł małą ilość
trucizny. W takiej sytuacji objawy mogą wystąpić dopiero po kilku dniach. Typowa
jest apatia, posmutnienie, silne pragnienie, wypadanie włosów na całym ciele.
Łatwo można wyrwać całe kępki. Wokół odbytu, sromu, warg, nosa występuje
zaczerwienienie a następnie pękające krosty, tworzące w konsekwencji sączące
rany. Uszkodzenie układu nerwowego objawiające się zataczaniem psa. Uratowanie
psa przy zaawansowanych już w/w objawach jest bardzo trudne. Pomoc: podać
środki wymiotne, węgiel leczniczy, kawę i możliwie najszybciej skontaktować się
z lekarzem weterynarii
|