Buldog Francuski  zdrowie choroby

Wybierz temat:

apteczka
przeziębienie
biegunka
W zakresie medycyny weterynaryjnej w ostatnich czasach nastąpił ogromny postęp. To co kiedyś w wielu wypadkach skazywałoby czworonoga na długotrwale leczenie czy nawet śmierć obecnie przy dobrej diagnozie oraz szybkiej interwencji nie stanowi większego problemu. Codzienny kontakt właściciela z psem pozwala nam na szybkie dostrzeżenie ewentualnych zmian w jego zachowaniu. Szczególnie musimy obserwować młode psy.  Niebezpieczne są choroby ..Niebezpieczne są choroby zakaźne. Dlatego tak ważne są szczepienia, które co prawda,  jak powinnyśmy pamiętać nie zapobiegają zarażeniu , lecz pomagają wyjść z choroby.
wymioty
nosówka
parwowiroza
choroba rubartha
wścieklizna
leptospiroza
koronowiroza
borelioza
dysplazja
nużyca
kłopoty z uszami
ból gardła
przepuklina
kaszel kennelowy
APTECZKA  
Każdy kto ma psa powinien zaopatrzyć
sie w specjalną, przeznaczoną tylko dla psa, apteczkę pierwszej pomocy.
W takiej apteczce powinny znaleźć się następujące rzeczy: Waciki bawełniane, tampony z gazy, bandaż, plaster w rolce, bandaż elastyczny,  woda utleniona, środek antyseptyczny, maść hydrokortyzonowa, płyn do przemywania oczu, nożyczki. szczypczyki, przyrząd do usuwania kleszczy, dozownik doustny, płyn elektrolitowy, ręcznik, gumowe rękawiczki, okład z lodu wielorazowego użytku, termometry: doustny i doodbytniczy.

PRZEZIEBIENIE
Po silnym oziębieniu, na przykład
kąpieli w przeręblu, należy psa rozgrzać. Dobrze działa wówczas ciepła kąpiel i suszenie suszarką. Jeśli nie ma po temu warunków, trzeba psa wytrzeć i ciepło okryć

BIEGUNKA
Przy biegunce należy przez 24 godziny nie podawać psu żadnego pokarmu poza wodą. Jeśli po tym czasie stolec ma postać bardziej stałą można zacząć podawać psu lekko strawny pokarm. Po ok. 3 dniach jeśli wszystko jest w normie możemy zacząć podawać normalną dietę.  UWAGA! Jeżeli w odchodach znajduje się krew, a pies jest ospały, wymiotuje, należy od razu zabrać go do weterynarza. Dodatkowo warto jest wziąć próbkę kału do przebadania. W tym celu warto wykorzystać specjalne pojemniki dostępne w aptekach.

nagłe wypadki
złamania
resustytacja
masaż serca
układ oddechowy
zadławienie
szok pourazowy
konwulsje
krwawienie
poparzenie
 
wymioty
WYMIOTY
Wymioty u psa są często objawem podrażnienia - zapalenia żołądka. Przyjmowanie pokarmu może wtedy drażnić żołądek i powodować kolejne wymioty, dlatego konieczna jest 24 - godzinna głodówka.  Chowamy jedzenie i miskę z wodą.
Nie podajemy żadnych leków, bo pies prawdopodobnie i tak je zwymiotuje, więc nie zadziałają, a poza tym leki mogą dodatkowo drażnić chory żołądek.  6-12 godzin od ostatnich wymiotów możemy rozpocząć podawanie psu wywaru z siemienia lnianego w ilości od jednej do kilku łyżeczek, w zależności od wielkości psa, co 1-2 godziny.  Jeśli kilkukrotne podanie siemienia (w czasie 3-6 godzin) nie wywołało wymiotów, możemy podawać psu także małą ilość letniej wody z łyżeczki, strzykawki lub z podstawki od szklanki.   Małe ilości, letniej wody, podajemy co 1-2 godziny, duża ilość wypitej wody lub zimna woda może podrażnić żołądek i spowodować wymioty.  Jeśli wymioty ustąpiły, pies przyjmuje siemię lniane i wodę, to, po 24 godzinnej głodówce, możemy rozpocząć karmienie psa dietą mięsno - ryżową.  Pokarm podajemy kilka razy dziennie, w małej ilości; duża objętość pokarmu może podrażnić żołądek i spowodować wymioty.  Jeśli pies przyjmuje małe ilości jedzenia, stopniowo zwiększamy dawkę pokarmu mięsa z ryżem, wracając do zwykłej objętości pożywienia i częstości karmienia.  Po tygodniu diety mięsno - ryżowej stopniowo przechodzimy na normalne jedzenie.
UWAGA: w razie powtarzających się wymiotów, konieczny jest kontakt z lekarzem weterynarii.
odmrożenie
oparzenie
oziębienie
ukąszenie
użądlenie
zatrucie
udar cieplny
oczy

tonięcie

 

 

NUZYCA
Nużyca nie jest chorobą genetyczną. Nużyca jest chorobą tła parazytologicznego, której bezpośrednim czynnikiem jest nużeniec psi ( Demodex canis). To pasożyt ( osiąga rozmiary od 0,2 do 0,3 mm), tak jak świerzb, pchła itd.. Pasożyt ten bytuje w mieszkach włosowych. Jego nosicielami jest około 90% psów i pasożyty mieszkają tam bezobjawowo. Uaktywniają się jednak w momencie wystąpienia sprzyjających warunków do rozwoju, czyli spadek odporności zwierzaka na wszelakie alergie, ropne zapalenia skóry, podrażnienia. Zaczynają się wtedy intensywnie namnażać. Nużeniec nie jest nigdy podstawową jednostką chorobowa na skórze, a jedynie efektem innej toczącej się choroby. Uogólniony proces chorobowy znacznie utrudnia i wydłuża czas niezbędny do wleczenia zwierzęcia. Stąd tak ważną sprawą jest wczesne postawienie trafnej diagnozy. Pobranie prób do badań diagnostycznych w kierunku nużycy jest stosunkowo niewdzięczne polega, bowiem na zeskrobaniu wierzchniej warstwy naskórka do pierwszej krwi z małej powierzchni chorobowo zmienionego miejsca. Samo badanie diagnostyczne polega na badaniu mikroskopowym i stwierdzeniu obecności pasożyta w uprzednio " prześwietlonym" ( rozjaśnionym naskórku). Chcę nadmienić, że początkowe objawy niektórych innych chorób skóry przypominać mogą objawy nużycy. Dlatego też absolutnie koniecznym jest wykonanie badań. W tej chwili chcę przypomnieć (moim zdaniem) drugą podstawową zasadę lekarza "jak się leczy to trzeba wiedzieć, co się leczy".

 

 

 

 

 

 

 

 

 

PARWOWIROZA
Parwowiroza  czyli Canine Parvovirus. U zwierząt  powyżej 8 tygodnia życia, parwowiroza przebiega jako zapalenie żołądka i jelit. Płeć, rasa, wielkość i waga nie mają żadnego wpływu na zachorowanie. Do naturalnego zakażenia dochodzi głównie przez układ pokarmowy (głównie poprzez kontakt z kałem chorych zwierząt). Zakażenie: poprzez kontakt z chorym zwierzęciem, lub jego wydalinami (wirus łatwo przenosi się poprzez przedmioty codziennego użytku i odzież) Okres inkubacji choroby wynosi od 3 do 8 dni. Objawy pojawiają się nagle. Początkowo są to uporczywe, męczące wymioty. Po około 24 godz. dołącza do nich silna biegunka, początkowo szara, potem więcej niż u 50% przypadków krwawa. Zwierzęta, u których nie wystąpiło krwawienie mają większe szanse na przeżycie. Uporczywe wymioty i biegunka w ciągu kilku godzin
doprowadzają do krańcowego odwodnienia. Chore psy wykazują silne osłabienie, leżą, nie reagują na otoczenie. Postępujące odwodnienie organizmu objawia się utratą elastyczności skóry, zmatowieniem i wypadaniem sierści. Faktem jest, że parwowiroza atakuje psy bez względu na wiek, płeć i rasę. Jednakże należy podkreślić, że ponad 80% przypadków - to psy od 2 do 12 miesiąca życia.  Nie wolno zapomnieć też o prowadzeniu kuracji wodno - elektrolitowej (uwzględniając kwasicę lub zasadowicę). Ze względu na możliwość zawikłania choroby przez bakterie, niezbędne jest podanie antybiotyku o szerokim spektrum działania. Szalenie istotnym punktem w pomyślnym rokowania choroby jest odpowiednio szybka reakcja właściciela zwierzęcia. Trzeba pamiętać, że im szybciej zgłosimy się do lekarza tym szanse na uratowanie psa są większe.

 

KORONOWIROZA
Koronowiroza to choroba psów - biegunka wywołana przez wirus korona (CCV). Choroba objawia się brakiem łaknienia, osłabieniem psa oraz wodnistą biegunką, często koloru żółto-pomarańczowego o mocnym, charakterystycznym zapachu. Jednoczesna infekcja spowodowana wirusem korona oraz parwo wywołuje poważne objawy prowadzące w większości przypadków do śmierci psa.

 

NOSÓWKA
Nosówka to jedna z najgroźniejszych chorób zakaźnych psów. Zakażenie następuje  poprzez kontakt z wydzielinami (kał, mocz) i wydalinami ( ślina, wypływ z nosa i oczu) chorego zwierzęcia, możliwe jest zakażenie pośrednie- poprzez przenoszenie wirusa na ubraniu, rękach itp. Objawom nosówki towarzyszy podwyższenie temperatury ciała, brak apetytu, wypływ z nosa i oczu - potem choroba może rozwijać sie w kilku kierunkach :

  • - postać jelitowa - wymioty, biegunka, osłabienie i odwodnienie zwierzęcia
  • - postać oddechowa - kaszel, trudności w oddychaniu, zapalenie płuc
  • - postać nerwowa - światłowstręt, napady padaczkowe, niezborności, niedowłady, porażenia
  • - postać skórna (najrzadsza) - nadmierne rogowacenie opuszek palców

    stnieje tendencja do przechodzenia jednej postaci w drugą i współistnienia objawów. Choroba ta charakteryzuje się dwufazowym wzrostem temperatury wewnętrznej. Późniejsze objawy to zapalenie oskrzeli i płuc, zapalenie żołądka i jelit, biegunka oraz wymioty. W przebiegu choroby występują komplikacje ze strony układu nerwowego. Śmiertelność jest bardzo wysoka.

CHOROBA RUBARTH' A
Choroba Rubartha to zakaźne zapalenie wąoby p (chorba Rubartha) - choroba zakaźna psów wywołana prenowi typ 1 . Choroba rozwija się bardzo szybko i może dodzić do śmierci psa w przeciągu jednej doby. Zakażenie: poprzez kontaky z chorym zwierzęciem, lub jego wydalinami i wydzielinami. Objawy choroby to wysoka gorączka, wymioty, biegunka, drgawki i czasami żółtaczka. Może występować łącznie z nosówką.

 

KASZEL KENNELOWY
Kaszel kennelowy adenowirus typ 2 (CAV-2) wywołuje głównie infekcje układu oddechowego, objawia się nieżytem gardła, oskrzeli, stanem zapalnym migdałków oraz zapaleniem płuc. Również wirus parainfluenzy jest uznawany jako czynnik wywołujący kaszel kenelowy. Pierwszym objawem choroby jest suchy, spazmatyczny kaszel, który może utrzymywać się przez wiele tygodni.


LEPTOSPIROZA
Leptospiroza
canicola - jeden z najczęściej występujących serotypów leptospir, rozprzestrzeniający się na drodze bezpośredniej wśród u psów. Leptospira canicola wywołuje tyfus psi, zwany również chorobą sztutgardzką. Leptospiry umiejscawiają się w nerkach. Typowe objawy to znaczne pragnienie, wymioty, biegunka ze skrzepami krwi.  Leptospira icterohaemorrhagiae - wywołuje żółtaczkę zakaźną zwaną również chorobą Weila. Żółtaczka zakaźna objawia się utratą apetytu, wymiotami, podwyższoną temperaturą ciała. Leptospiry osiadają w wątrobie wywołując zmiany zapalne, uszkadzają miąższ wątroby i prowadzą do żółtaczki.

 

BORELIOZA
Borelioza zwana chorobą z Lyme  jest to choroba przenoszona przez kleszcze. Występuje zarówno u ludzi jak i zwierząt. Borelioza u psów objawia się powracającym zapaleniem stawów kończyn przednich i tylnych. Choroba jest bardzo trudna w diagnozowaniu, dlatego tylko szczepienie daje możliwość pełnego zabezpieczenia psa. Ostatnie badania wykazały obecność bakterii Borellia u 75% badanych kleszczy. Choroba ta czasami daje objawy niesfoistego zapalenia stawów, pies kuleje i nie reaguje na leczenie p/zapalne i p/ bólowe

 

WŚCIEKLIZNA
Wscieklizna jest niezmiernie
ostrą i zawsze śmiertelną chorobą zakaźną, atakującą ośrodkowy układ nerwowy. Wrażliwy jest też na działanie większości środków dezynfekujących, Pamiętajmy o tym, że wścieklizna jest w dzisiejszych czasach jedną z nielicznych chorób, która ma stuprocentową śmiertelność osobników, które uległy zakażeniu. Dotyczy to zarówno ludzi jak i zwierząt. Do zakażenia wścieklizną dochodzi na ogół wskutek pogryzienia przez chore zwierzę. Zakażenie możliwe jest poprzez kontakt ze śliną chorego zwierzęcia i uszkodzonej skóry lub błon śluzowych zdrowego osobnika.

 

ZAPALENIE UCHA
Jeśli pies staje się nadpobudliwy, zaniepokojony, mocno potrząsa głową, to być może cierpi na zapalenie zewnętrznego przewodu słuchowego (otitis externa). Najczęściej są to zapalenia na tle bakteryjnym, drożdżakowym bądź alergicznym. Zależnie od formy schorzenia i od temperamentu zwierzęcia, chore psy mogą się różnie zachowywać. Jedne są nadpobudliwe, zaniepokojone, chodzą z konta w kąt, mocno potrząsając głową (tzw. "trzepanie uszami"), inne szukają zacisznego miejsca, są smutne i apatyczne. Chore psy mają podwyższoną ciepłotę okolicy nasady małżowiny usznej. Miejsce to jest wrażliwe na dotyk, podczas badania zwierzę protestuje, broni się i trzepie uchem. W niektórych przypadkach psy przechylają głowę na stronę chorego ucha.  Podatne są psy zwisłouche Przewód słuchowy jest u nich słabo wietrzony i w związku z tym przeważnie stale wilgotny. W takich warunkach drobnoustroje chorobotwórcze mają idealne warunki do namnażania się, szczególnie gdy właściciel zwierzęcia zaniedbuje zabiegi pielęgnacyjne. Dlatego ważne są systematyczne zabiegi pielęgnacyjne.

 

PRZEPUKLINA PĘPKOWA
Przepuklina p
ępkowa hernia umbilicalis najczęściej spotykana przepuklina i najmniej grozna. Ściśle biorąc nie jest to przepuklina, a jedynie wciśnięcie sie tkanki tłuszczowej lub części otrzewnej do pierścienia pępkowego. Tylko wyjątkowo sa one  większe niz wiśnia czy orzech włoski.

 

DYSPLAZJA
Dysplazja biodrowa  w skrócie "HD" (od ang. hip displasia) potocznie "dysplazja". Jest to schorzenie stawow , cześciowo dziedziczne, występujące u wszystkich ssaków.  Etologia tego schorzenia nie jest do końca poznana. Wrodzony charakter tego procesu nie jest do końca okresleniem, gdyż zwierzęta rodza sie z normalnymi stawami, a rozluznienie pojawia sie w okresie intensywnego wzrostu szczenięcia. Intensywna podaż wapnia i energii w okresie wzrostu moze prowadzić do rozwinięcia się dysplazji u psów predysponowanych do tej choroby. Przyczyną bezpośrednią jest brak rownowagi miedzy wzrostem kości , a silą otaczających je mieśni i wiązadeł.

Staw biodrowy (przedstawiony na lewym zdjęciu powyżej) składa się z kuli /głowa kości udowej/, który znajduje się na końcu kości udowej i gniazda/panewki. Głowa kości udowej jest dopasowana i wchodzi w panewkę, łącząc w ten sposób tylną kończynę z miednicą. Połączenie to jest utrzymywane poprzez bardzo silne więzadła oraz torebkę jak również są otaczane przez mięśnie otaczające staw biodrowy. Z lewej strony (lewego zdjęcia) przedstawiony prawidłowy staw biodrowy natomiast z prawej staw dysplatyczny. O dysplazji mówimy wówczas gdy następuje nieprawidłowy rozwój... U szczeniąt dotkniętych tą chorobą występuje nieproporcjonalny rozwój kości w stosunku do mięśni, a mięśnie w tym wypadku są luźniejsze oraz słabo rozwinięte przez co nie są w stanie dać oparcia, aby przytrzymać otaczający staw biodrowy. W czasie gdy szczenię rośnie główka kości udowej nie jest w stanie układać się w naturalny sposób w panewce i się luzuje ponieważ mięśnie jej nie przytrzymują. Kości młodych osobników sa bardzo miękkie co powoduje, ze głowa kości udowej ulega wypaczeniu przez co nie pasuje juz do panewki. Panewka sie zmniejsza i główka kości już nigdy nie będzie współgrała ponieważ staje sie coraz bardziej płytka oraz ulega mikroskopijnym pęknięciom. Przez to wszystko tworzy sie tam zapalenie stawów, które powoduje ból co ma ogromny wpływ na psa ponieważ to powoduje ból, sztywność a co za tym idzie pies kuleje. Mam nadzieje , że udało mi sie to dobrze wytłumaczyć

Objawami zwyrodnienia są niechęć do ruchu, chwiejny i sztywny chód, duże trudności ze wstawaniem, zaniki miesni kończyn tylnych , kulawizny z brakiem poruszania sie wlącznie. Objawy mogą pojawić sie w każdym wieku.

Aby rozpoznać czy pies cierpi na dysplazje należy zrobić badanie RTG przez doskonałego  radiologa - specjalistę , który ma prawo orzekania o dysplazji. Jeśli badania taki stan rzeczy potwierdzą trzeba będzie podjąć decyzję co do operacji i jej metody. Wybór metody uzależniony jest od wielu czynników.

Z
wiązek Kynologiczny w Polsce nie wymaga takich badań w stosunku do rasy mops czy buldog francuski. Jednak w innych rasach (gdzie są wymagane takie badania) są wytypowani uprawnieni lekarze weterynarii do ich odczytu, gdyż trzeba dobrego fachowca w tej dziedzinie, aby dobrze odczytał i opisał takie zdjęcie. Badania w kierunku: dysplazji biodrowej - skala wyników badań:
HD A - stawy wolne od dysplazji, idealne
HD B - stawy nieidealne, ale wolne od dysplazji
HD C - stawy z lekka dysplazja
HD D - stawy ze średnia dysplazja
HD E - stawy z ciężka dysplazja

 

*** Pies pierwsza pomoc w nagłych wypadkach ***



WYPADKI KOMUNIKACYJNE
Podczas wypadków komunikacyjnych najczęściej dochodzi do urazów głowy i kończyn. W przypadku urazów głowy zwykle występuje krwotok z nosa i/lub z pyska. Jedyną metodą zahamowania krwawienia jest schłodzenie okolicy, która uległa uszkodzeniu (najłatwiej zastosować kompresy z zimnej wody, ale najlepiej obłożyć uszkodzone miejsce okładami z drobno pokruszonego lodu). Zwierzę z takim urazem transportujemy z głową opuszczoną w stosunku do reszty ciała. Dzięki temu, jeśli pies straci przytomność, unikniemy ryzyka zachłyśnięcia krwią.  Jeżeli zwierzę doznało urazu okolicy miednicy i kończyn tylnych, przenosimy je, podkładając ręce pod klatkę piersiową. Jeśli pies jest niewielki, niesiemy go tak, aby tylna część tułowia swobodnie zwisała, natomiast dużego psa najlepiej jest przeciągnąć na sztywne prowizoryczne nosze (gruba deska, płyta spilśniona itp., ewentualnie mocno naciągnięty koc, kurtka). Nie wolno podnosić ani podtrzymywać psa za tę część ciała, która doznała obrażeń.



ZŁAMANIA
Deformacje kształtu ciała czy widoczne odłamy kostne świadczą o złamaniu. Uszkodzonych kończyn nie wolno nastawiać. Należy je natomiast unieruchomić, podkładając np. gruby patyk. Usztywnienie przymocowujemy bandażem, można też wykorzystać paski czystej tkaniny. W ten sposób zminimalizujemy ryzyko powstania dalszych przemieszczeń.  Generalna zasada postępowania przy urazach kostnych to niepodawanie środków przeciwbólowych! Dla psa ból uszkodzonej okolicy ciała jest jedynym sygnałem, że coś jest nie w porządku. Zdarza się, że po wypadku pies ucieka z feralnego miejsca. Zachowanie takie nie oznacza, że zwierzę jest zdrowe i nic mu się nie stało. Objawy urazów mogą pojawić się po minięciu szoku! Trzeba się liczyć z tym, że mogło dojść do obrażeń wewnętrznych. Psa należy uważnie obserwować przez kilka dni. Bladość spojówek czy błony śluzowej jamy ustnej, powiększenie objętości jamy brzusznej mogą być wynikiem krwotoku wewnętrznego. Trudności z oddychaniem, duszność, powiększenie rozmiarów klatki piersiowej mogą świadczyć o uszkodzeniu płuc, o odmie pourazowej czy pęknięciu przepony. W tym ostatnim przypadku psy często przyjmują pozycję siedzącą, co zmniejsza duszności. 

Wymioty, drgawki, zaburzenia świadomości, zaburzenia koordynacji ruchów to objawy uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego.  Częstym następstwem wypadku komunikacyjnego jest uszkodzenie pęcherza moczowego. Dlatego też trzeba uważnie obserwować sposób, w jaki pies oddaje mocz oraz barwę moczu.
 

RESUSTYTACJA PSA
Jeśli pies nie oddycha (a my tego nie wiemy na 100%) musimy przyłożyć głowę do jego klatki piersiowej i sprawdzić czy pracuje serce - jest to łatwiejsze jeśli posiada się najzwyklejszy stetoskop dostępny w śmiesznej cenie 15 zł za sztukę. Jeśli serce psa pracuje ale on nie oddycha należy rozpocząć reanimację usta-nos(w przypadku psa powinien on leżeć z szyją wyciągnięta - nie stanowi to problemu bo jego mięśnie są zwiotczałe). Otwieramy psu pysk i usuwamy wszelkie ciała obce w tym również ślinę i pozostałe wydzieliny. Przy wypadkach komunikacyjnych pies ma najczęściej uszkodzony nos, wtedy reanimacja przeprowadzona powinna zostać bardziej szczegółowo i delikatnie ze szczególnym zwróceniem uwagi na język, gdyż w takim przypadku pies zacznie oddychać przez pysk.  Trzymamy psa z wyprostowaną szyją, dłońmi otaczamy jego nos i oddychamy prosto w nozdrza przez około 3 sekundy. Obserwujemy ruchy klatki piersiowej! Ona musi się unieść, jeśli nie uniesie się, znaczy to, ze reanimacja przebiega nieprawidłowo. Robimy powtórkę, ewentualnie gdy klatka piersiowa unosi się, wstrzymujemy wdechy przez 2 sekundy i powtarzamy serię 3 wdechów. Jeśli serce psa pracuje reanimujemy psa do skutku, podobnie jest z człowiekiem, nie wolno przerywać resuscytacji do momentu pojawienia się fachowej pomocy! Jeśli serce psa przestaje pracować, natychmiast przystępujemy do masażu zewnętrznego: kładziemy dłoń zaraz za łokciem psa leżącego na PRAWYM boku. Podobnie jak przy masażu serca u ludzi na dłoń kładziemy drugą dłoń i dociskamy w DÓŁ w kierunku głowy. TAKI RUCH POMPUJE KREW Z SERCA DO MÓZGU! Powtarzamy taki masaż 6 razy z 1 sekundowymi przerwami (serce psa bije szybciej niż ludzkie), po serii uciśnięć wracamy do jednego wdechu usta-nos, po czym natychmiast znów masujemy serce psa.
Nie należy się przejmować , że ucisk jest zbyt mocny, czy poczujemy pod dłońmi pękające żebra (to normalne nawet u ludzi i jak najbardziej prawidłowe, bowiem żebra stanowią swoistego rodzaju "klatkę" dla serca i organów wewnętrznych, więc aby je ratować trzeba zniszczyć tą "klatkę") u dużych ras np. owczarków, ucisk taki powinien i musi być dosyć silny aby ta krew z serca przepłynęła do mózgu! Masaż serca prowadzimy minimalnie 10 minut, ale jak juz napisałam wcześniej, nie wolno pozostawić pacjenta bez sztucznej wentylacji czy masażu serca do momentu przybycia fachowców.


 

MASAŻ SERCA
Masaż psiego serca. Podczas masażu serca
psa układamy płasko na prawym boku i kładąc ręce na żebrach za łokciem, naciskamy ją mocno, robiąc 5-sekundowe przerwy po serii 6 uciśnięć. Masaż ten wykonujemy przez 5 minut lub do chwili przywrócenia akcji serca.


PROBLEMY Z ODDYCHANIEM
Jest kilka przyczyn powodujących trudności w oddychaniu: pies ma na przykład zbyt ciasną obrożę albo jakiś przedmiot utknął mu w gardle i blokuje przepływ powietrza do płuc. Inne przyczyny to porażenie prądem, podtopienie, atak serca lub obrażenia klatki piersiowej. Gdy tylko zauważysz, że pies ma problemy z oddychaniem, spróbuj oczyścić mu drogi oddechowe. Jeżeli to konieczne, zastosuj sztuczne oddychanie, upewniwszy się przedtem, że pies nie został otruty.
 

USTANIE ODDECHU
Najpierw otwórz psu pysk, złap język i wysuń go do przodu, aby nie blokował gardła. Usuń wszystko z pyska, w tym śluz lub krew. Jeżeli pies ma obrożę, zdejmij ją. Gdy zauważysz w gardle jakiś płyn (na przykład z powodu podtopienia), podnieś psa za tylne łapy, tak, aby łeb był w dole, i trzymaj tak przez jakieś 15-30 sekund. Jeżeli pomimo zabiegów pies nadal nie oddycha, rozpocznij sztuczne oddychanie.

1. Postępuj dokładnie według poniższych wskazówek: Zamknij psu pysk, potem obejmij ustami jego nos i wdmuchuj powietrze, aby wtłoczyć je do płuc zwierzęcia.
2. Obserwuj, czy klatka piersiowa psa się porusza.
3. Powtarzaj te czynności z częstotliwością około sześciu razy na minutę. Zanim pies zacznie samodzielnie oddychać, może upłynąć nawet 30-60 minut.
 


TONIECIE
Tonącego psa trzeba jak najszybciej wyciągnąć z wody i sprawdzić czy oddycha. Jeżeli zwierzę oddycha, należy je ułożyć tak, aby jego głowa znajdowała się niżej niż klatka piersiowa. W przypadku gdy oddychanie i akcja serca zostały zatrzymane trzeba przystąpić do reanimacji.



SZOK POURAZOWY
Jeżeli Twój pies brał udział w wypadku lub był chory przez dłuższy czas, może doznać szoku. Oznaki szoku to: słabość, omdlenia, śpiączka, dłuższa utrata przytomności, bladość śluzówek pyska, warg lub powiek, zimna skóra i łapy, szybki i słaby puls (nawet 140 uderzeń na minutę), przyspieszony oddech (ponad 40 oddechów na minutę), pusty wzrok i rozszerzone źrenice. Aby wyprowadzić psa z szoku, przede wszystkim owiń go grubym pledem lub ręcznikiem, by w ten sposób zapobiec utracie ciepła. Nie podnoś psa, jeżeli podejrzewasz, że może mieć złamania kości lub obrażenia narządów wewnętrznych. Postaraj się, aby drogi oddechowe były drożne. Jeśli pies jest nieprzytomny, trzymaj jego głowę możliwie nisko, najlepiej poniżej reszty ciała. Utrzymuj krążenie krwi przez masaż kończyn jedynie wtedy, gdy masz pewność, że nie są one złamane lub uszkodzone.
Pamiętaj! Jeśli doszło do wypadku, natychmiast wezwij weterynarza albo sam zawieź psa do najbliższej lecznicy weterynaryjnej. Postępuj tak nawet wtedy, gdy obrażenia wydają Ci się niegroźne i wymagające tylko Twojej interwencji.




UDAR CIEPLNY
Jeżeli u psa występuje którykolwiek z poniższych objawów, może to oznaczać, że doznał udaru termicznego: ciężkie dyszenie, chwytanie powietrza, niepewny chód z powodu zawrotów głowy, pokładanie się lub omdlenia, trudności ze wstawaniem, utrata przytomności. Jeżeli podejrzewasz, że pies ma udar cieplny, natychmiast zabierz go ze słońca w cień lub do zimnego pomieszczenia, najlepiej klimatyzowanego. Daj mu trochę wody do picia.
NIE WOLNO ZLEWAĆ PSA WODĄ! Podstawowy błąd, może dojść do wstrząsu i serce nie wytrzyma. Chłodzimy psa mokrymi ręcznikami, często zmienianymi, po kilkunastu minutach możemy lekko polać kark psa chłodną wodą, można również moczyć w wodzie łapy, tak do kostek. Wiadomo od razu weterynarz.
Ręcznikami przykrywamy psa nawet kilka do kilkunastu godzin. Mierzymy temperaturę, ale wcale unormowana temperatura nie musi świadczyć, że koniec walki. Pies może wymiotować, dopiero jak odzyska wigor, znaczy, że jest wszystko OK.


OZIEBIENIE
Po silnym oziębieniu, na przykład kąpieli w przeręblu, należy psa rozgrzać. Dobrze działa wówczas ciepła kąpiel i suszenie suszarką. Jeśli nie ma po temu warunków, trzeba psa wytrzeć i ciepło okryć.


ODMROZENIE
Na odmrożenia narażone są psy pozostawione długi czas w temperaturze otoczenia poniżej zera stopni.
Najczęściej tego rodzaju uszkodzeniom ulegają peryferycznie położone części ciała tj. uszy, ogon, palce, oraz moszna. Skóra w miejscu odmrożonym jest zimna, blada i traci czucie.
W przypadku, gdy pies jest mokry należy go osuszyć i owinąć w koc. Odmrożone części ciała dobrze jest ogrzać w kąpieli (woda lekko ciepła).
Uwaga: kąpieli w gorącej wodzie (o temperaturze ok. 40 stopni) nie wolno stosować w żadnym wypadku!
Gdyby doszło do złuszczania naskórka, można zastosować krem z antybiotykiem. Jeżeli mimo udzielonej pomocy skóra pozostaje blada, zimna i niewrażliwa na dotyk - trzeba skonsultować się z lekarzem weterynarii.


POPARZENIE
- Polewamy poparzone miejsce przez kilka do kilkunastu minut strumieniem chłodnej wody.
- Przekazujemy pacjenta pod opiekę lekarza weterynarii.



KONWULSJE
Pies może doświadczać zarówno pojedynczych, zwykle dwu- lub trzyminutowych konwulsji, które nie powinny się powtórzyć przez następne 24 godziny, jak i drgawek trwających długo. Ten drugi rodzaj jest o wiele groźniejszy i wymaga natychmiastowej konsultacji z weterynarzem. W przypadku długotrwałych konwulsji należy przed przybyciem weterynarza delikatnie przytrzymać psa, owijając go ręcznikiem, aby nie zrobił sobie krzywdy. Nie dotykaj go i nie zbliżaj rąk do jego pyska, ponieważ możesz zostać pogryziony. Pojedyncze konwulsje również wymagają konsultacji z weterynarzem, zwykle jednak nie są tak poważnym problemem.
 Pamiętaj! Nawet, jeżeli pies wydaje się zdrowy po udzieleniu mu pierwszej pomocy, warto skontrolować jego stan u weterynarza, aby upewnić się, że nic mu już nie zagraża.


KRWAWIENIE
Jeżeli Twój pies się zranił, a krwawienie nie ustaje samoistnie i trwa dłużej niż pięć minut, musisz samodzielnie zatamować krwotok. Przy użyciu czystej szmatki lub czegokolwiek, co masz pod ręką, uciśnij bezpośrednio krwawiącą ranę. Jeżeli krew przecieka przez opatrunek, użyj grubszej warstwy materiału. Gdy nie masz innej możliwości, spróbuj ucisnąć ranę choćby własną dłonią. Postaraj się znaleźć punkt położony między raną a sercem psa, ale znajdujący się jak najbliżej urazu, w którym można docisnąć naczynie krwionośne do kości – tylko w ten sposób uda się zatamować krwotok. Używaj płaskich części palców, nie kciuka lub opuszków.

 

OCZY
Wydzielina z oka jest u psów i to w sumie normalne . Pytanie zasadnicze: czy to co się wydziela jest ropą czy jest nasilony wypływ, czy to tylko śpioszki co jest normalne po spaniu itp. Nieraz właściciele są przewrażliwieni na punkcie swoim podopiecznych. Z oczami na pewno nie można zwlekać jak cos sie dzieje, ale... może to co jest jest w sumie normalne...wiec wszystko zależy jak to wygląda i czy jest nasilone. Oczki łzawią  jedne mniej , inne więcej na ogół nie trzeba się tym przejmować póki nie ma: zaczerwienienia, pieczenia, gęstej wydzieliny brzydko pachnącej (ropy). Okres zimowy, wietrzny temu sprzyja.. Oczy mopsów są dość duże i przez to narażone na wiatr, pyłki itp. Porównać można każde inne oczka - sa jakby schowane w twarzy czy ludzkiej czy psiej. Tylko oczy psów takich jak mops, czy niektórych bulw są takie duże i właśnie przez to narażone. Nie wolno niczym smarować , zakraplać itp. tylko przecierać suchym wacikiem do demakijażu czy chusteczką, miękką bawełnianą - kropelki zostawmy na później gdy pies naprawdę będzie tego potrzebował. Bo jak przyjdzie taka sytuacja to co wówczas pomoże?. Najczęściej występujące choroby oczu to...więcej


SKALECZENIE OKA
Bieganie po krzakach, kopanie w piasku, zadrapania od kota itp., są tylko małym przykładem możliwości skaleczenia oka. Gwałtowne działanie na oko często powoduje opuchnięcia, które uniemożliwiają zamknięcie oka. Krwawienia rozpoznaje się po skrzepach w gałce ocznej albo po płynącej krwi. Drzazgi, piasek, nasiona albo inne ciała obce w oczach, rozpoznać można po ich zaczerwienieniu, silnym łzawieniu, mruganiu, wrażliwości na światło, ewentualnych obrzmieniach w okolicy powiek, jak też ciągłym pocieraniu danego oka. Takie widoczne objawy bólu i brak apetytu należą do typowych symptomów.  Pierwsza pomoc jest uzależniona od rodzaju skaleczenia. Psa powinno się umieścić w ciemnym pomieszczeniu, starając się zapobiec uszkodzeniu rogówki przez drapanie lub obcieranie jej przez psa. Ewentualnie należy założyć prowizoryczny kołnierz na szyję. Jeśli pies nie może zamknąć oka, trzeba je koniecznie zwilżyć, aby nie doszło do wyschnięcia i poważnych uszkodzeń. Dobrze do tego nadaje się sterylny fizjologiczny roztwór soli kuchennej, osiągalny w każdej aptece, a w przypadku jego braku czysta woda. Otwarte oko należy zwilżyć lejąc płyn z góry, bez uciskania na nie.
Chłodzenie uszkodzonego oka jest zawsze dla niego korzystne. Krwawienia zostają przez to szybciej zatrzymane, a obrzmienia ustają. Jeśli oko krwawi, należy obłożyć je kompresem albo opatrunkiem. Natomiast, gdy dostały się do niego ciała obce i nie ma w pobliżu weterynarza, można spróbować wypłukać je czystą wodą lub roztworem soli kuchennej. Najłatwiej zrobić to przy użyciu jednorazowej strzykawki, kierując niezbyt silny strumień bezpośrednio do oka. Należy przy tym uważać, aby wypłukiwana ciecz nie dostała się do oka zdrowego.
 W żadnym wypadku nie powinniśmy zabierać się za wyciąganie z oka odłamków o ostrych brzegach. Za to zabrać może się jedynie fachowiec. Gdy dojdzie do takiego zdarzenia trzeba szybko skontaktować się z weterynarzem, opisując już podczas rozmowy telefonicznej co się stało. Nawet, gdy jesteśmy sami w stanie pomóc psu, kontakt z weterynarzem jest konieczny, gdyż musi on ustalić dalsze leczenie. Nie kontaktując się z lekarzem ryzykujemy poważne uszkodzenie oka, które szybko może doprowadzić do zapalenia i utraty wzroku.

 

CIAŁO OBCE W OKU
Oczy psa są narażone na różnego rodzaju uszkodzenia, często są to ciała obce, które mogą dostać się do oka powodując jego łzawienie. Dzięki temu małe ciała obce zostają same wypłukane. Jeżeli ciało obce tkwi w oku pies wskutek bólu drapie oko bądź trze głową o podłogę. Powieki są kurczowo zaciśnięte.  Aby móc usunąć tkwiący w oku przedmiot należy silnie przytrzymać głowę psa i rozewrzeć powieki. Niekiedy udaje się usunąć obce ciało rogiem czystej chusteczki. Jeżeli to się nie uda należy przepłukać oko przegotowaną wodą za pomocą strzykawki lub gumowej gruszki i ponownie próbować usunąć tkwiące ciało obce. W przypadku gdy nasze zabiegi nie przynoszą rezultatu trzeba zabrać psa do weterynarza.



CIAŁO OBCE W UCHU
Ciało obce, które dostało się do przewodu słuchowego będzie powodowało takie objawy jak:  potrząsanie głową , drapanie chorego ucha , przechylanie głowy na jedną stronę . Aby je usunąć należy mocno przytrzymać głowę psa, oświetlić przewód słuchowy i wyjąć ciało obce używając do tego celu wacika. Często obcy przedmiot znajduje się w wydzielinie zalegającej w uchu, i można go usunąć razem z nią.
 


UKĄSZENIE
Jeśli nastąpi ukąszenie przez jadowitego gada należy odkazić miejsce i założyć opaskę uciskową na szerokość dłoni przed raną, od strony serca, by zapobiec rozprzestrzenianiu się jadu. Kontaktujemy się z lekarzem weterynarii, udzielając mu informacji o tym jak wyglądało zwierzę będące sprawcą ukąszenia.


UŻĄDLENIE
J
eżeli nastąpi użądlenie i okaże się, że zostało żądło, to wyjmujemy je. Odkażamy ranę. Dla złagodzenia bólu robimy zimny okład lub stosujemy preparaty gotowe np. Fenistil żel. Jeżeli zwierzę wykazuje objawy uczulenia, tzn. silny obrzęk, wysypkę, silny świąd czy zaczerwienienie skóry, konieczna jest wizyta u lekarza weterynarii.

ZADŁAWIENIE
W przypadku zadławienia musimy przede wszystkim usunąć jego przyczynę.  W tym celu trzeba sprawdzić, czy w pysku nie znajduje się jakieś ciało obce i postarać się je wyjąć.  Wyciągnięcie języka z pyska może odsłonić tkwiący tam przedmiot, który należy usunąć, używając szczypiec lub palcami. Jeżeli to nie pomoże, a mamy do czynienia z małym psem należy unieść go za tylne nogi do góry i potrząsnąć nim kilkakrotnie. W przypadku gdy zwierzę nie oddycha przystępujemy do reanimacji.


ZATRUCIE
Psy często ulegają zatruciom, z których wiele kończy się śmiercią. Najczęściej zdarza się to, gdy mają dostęp do substancji chemicznych używanych w domu lub ogrodzie. Pies może też zatruć się, ogryzając niektóre rośliny doniczkowe, np. asparagus, poinsecję czy popularną w okresie Bożego Narodzenia gwiazdę betlejemską, albo racząc się w ogrodzie ostróżką, narcyzem lub konwalią, rabarbarem z grządki lub gałązkami cisa. Roślin trujących jest znacznie więcej niż wymieniłam. Kłopot w tym, że rzadko wiemy, czym zatruł się pies. Trzeba podać mu rozpuszczony w wodzie węgiel i pędzić do weterynarza. Jeśli wiemy lub podejrzewamy, jaki jest powód zatrucia, to warto zabrać próbkę ze sobą; ułatwi to lekarzowi podjęcie właściwego leczenia.


ZATRUCIE TRUTKĄ NA SZCZURY
Nagłe wystąpienie, szeroko pojętych objawów niestrawności jak wymioty, biegunka; z innych objawów - ogólna apatia, silne odwodnienie, bladość błon śluzowych, niechęć podnoszenia się, silne osłabienie, przy próbie chodzenia zataczanie się, może wskazywać, że nastąpiło zatrucie. Szybkość działania może być decydująca o życiu psa. Jeżeli nie znamy bezpośredniej przyczyny takiego stanu rzeczy ale wiemy że "coś" zjadł, należ wywołać wymioty. Z domowych sposobów sugeruję podać: musztardę; łyżeczkę soli kuchennej; kwas kapuściany, oczywiście rozdzielnie. Można próbować spowodowanie wymiotów poprzez włożenie palca głęboko do gardła. W przypadku substancji żrącej celowe może być podanie mleka. Możliwie najszybszy kontakt z lekarzem weterynarii może okazać się receptą na szczęście.  Spośród groźnych dla życia psa substancji, dość powszechnych, gdyż występują one w trutkach na szczury, zwracam uwagę na Kumarynę oraz Tal.  Zatrucie Kumaryną objawia się ogólnym osłabieniem psa wynikającym m.in. z osłabienia czynności serca. Typowe są zaburzenia krzepnięcia krwi. Następują wylewy podskórne, jelitowe oraz krwawienie z dróg moczowych, nosa jak również wymioty. Postępujące osłabienie psa, coraz słabsza akcja serca i zatrzymanie krążenia krwi w krótkim czasie prowadzi do śmierci.  Pomoc: możliwie najszybsze podanie środków wymiotnych, przeczyszczających oraz witaminy K. Skontaktować się z lekarzem weterynarii.



ZATRUCIE TALEM
Tal jest substancją bez smaku i bez zapachu. Nie ulega w organizmie rozkładowi. Oznacza to, że groźne dla życia i zdrowia psa jest zjedzenie nie tylko trutki ale również zatrutego gryzonia. Objawy zatrucia to wymioty, biegunka, bóle brzucha. Ta manifestacja nie musi wystąpić jeżeli pies zjadł małą ilość trucizny. W takiej sytuacji objawy mogą wystąpić dopiero po kilku dniach. Typowa jest apatia, posmutnienie, silne pragnienie, wypadanie włosów na całym ciele. Łatwo można wyrwać całe kępki. Wokół odbytu, sromu, warg, nosa występuje zaczerwienienie a następnie pękające krosty, tworzące w konsekwencji sączące rany. Uszkodzenie układu nerwowego objawiające się zataczaniem psa. Uratowanie psa przy zaawansowanych już w/w objawach jest bardzo trudne.  Pomoc: podać środki wymiotne, węgiel leczniczy, kawę i możliwie najszybciej skontaktować się z lekarzem weterynarii


 

   

 

Do góry